Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Εγώ ζηλεύω. Εσύ;



Ζηλεύεις εσύ; Εγώ, ναι! Πολύ! Ζηλεύω εσένα, που κρατάς στα χέρια σου, τον άνθρωπο που ποθώ όσο τίποτα άλλο. Ζηλεύω εσένα, που κάθε βράδυ τον κοιμίζεις στα χέρια σου. Που εσύ τον κοιτάς στα μάτια, και του λες αυτά που νιώθεις, δίχως να φοβάσαι μήπως τρέξει κ φύγει από σένα. Που στις δύσκολες ώρες, θα τον έχεις διπλά σου. Ενώ εγώ, θα είμαι μονός, να κοιτώ γύρω μου και σαν αρπακτικό να μου τελειώνει ότι έχει απομείνει μέσα μου η ζήλια... Και από το φόβο μην τον χάσω, όταν τον βλέπω να χαμογελώ, σαν να πηγαίνουν όλα ρολόι στη ζωή μου. Τη ζωή, που εξαιτίας σου, εγώ δεν μπορώ να ζήσω. Δεν μπορώ να έχω εκείνο τον άνθρωπο, που βλέποντας το πρόσωπο του, βλέπω την ευτυχία. Μια ευτυχία, που για χάρη σου, δεν την έχω. Και σε ζηλεύω! Ναι! Σε ζηλεύω όσο κανένα! Σε ζηλεύω και σε μισώ.