Ο φίλος μου, ο Φόβος.

-Φοβασαι; 

-Ναι, φοβαμαι. 

-Τι φοβασαι; 

-Τον θανατο. 

Τι ειναι αραγε ο θανατος; Τι ειναι αυτο που μας περιμενει; Γιατι τον φοβασαι, αλλα κρυφα τον θαυμαζεις; Ναι, τον θαυμαζεις. Οτι αγνωστο υπαρχει το θαυμαζεις και κρυφα το ποθεις. Και ξερεις γιατι το θαυμαζεις; Γιατι παντα θα ειναι κατι αγνωστο. Ομορφο η ασχημο δεν το ξερεις. Και ουτε θα το μαθεις πρωτου το συναντησεις. 

Ξερεις τι ειναι φοβος; Φοβος ειναι να χτυπαει η καρδια σου δυνατα και να τρεμει καθε σου κυτταρο. Φοβος ειναι να μην ξερεις τι σε περιμενει στο επομενο βημα. Να μην ξερεις τι σου επιφυλασσει η μοιρα. Φοβος ειναι η αγνοια. Η μηπως η γνωση που την καταπιεζουμε να γινει αγνοια; Οχι, οχι... Μην μπερδευεις τον φοβο με τον τρομο. Αλλο το ενα, αλλο το αλλο. Ασχημα μεν και τα δυο. Αλλα οχι ιδια. 

Κοιμησου προσωπακι μου γλυκο. Κοιμησου και ο φυλακας-αγγελος σου θα σε προσεχει. Για αυτο να μην φοβασαι. Αυριο θα ειναι μια καινουρια μερα, ομορφη. Και που ξερεις... Ισως ο φοβος ειναι φιλος...