Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Μανα!

Τι φοβος, ειναι αυτος, που κανει το καθε μου κυτταρο, να τρεμει; Τι ειναι αυτο που με κανει και νοιωθω τη ψυχη μου, να ειναι σε ενα ασπρο και παγωμενο δωματιο, και να μην μπορει να βγει; Γιατι να μην μπορω; Και γιατι στη ζωη μου να εχω αυτα τα "γιατι"; Ειμαι σαν ενα παιδι, που βρισκεται πρωτη φορα μονο του, σε αγνωστο μερος και παρακαλει να βρεθει καπου εκει η μαμα του να το λυτρωσει απο αυτον τον φοβο. Και ο χτυπος της καρδιας ολο ανεβαινει, και ηχει στα αφτια μου σαν κροτος απο τυμπανο. Και ολο φοβασαι. Και εκει ειναι που θες να νοιωσεις παλι την μαμα σου. Να την δεις να ερχεται οπως φανταζοσουν παιδι. Μανα... Μαζι της, φοβασαι τιποτα; Νοιωθεις οτι τιποτα δεν μπορει να σε πειραξει. Οτι στα χερια της κραταει ολο το κοσμο. Και ναι! Δεν φοβασαι πλεον. Γιατι ειναι μαζι σου και σε προσεχει. Σε προσεχει οπως σε προσεχε μωρο. Μην της παθει τιποτα. Μη κανει κατι και σε πληγωσει...

Αγαπημενο τραγουδι.

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα

για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω

μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα

να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες

τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω

μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου