Μανα!

Τι φοβος, ειναι αυτος, που κανει το καθε μου κυτταρο, να τρεμει; Τι ειναι αυτο που με κανει και νοιωθω τη ψυχη μου, να ειναι σε ενα ασπρο και παγωμενο δωματιο, και να μην μπορει να βγει; Γιατι να μην μπορω; Και γιατι στη ζωη μου να εχω αυτα τα "γιατι"; Ειμαι σαν ενα παιδι, που βρισκεται πρωτη φορα μονο του, σε αγνωστο μερος και παρακαλει να βρεθει καπου εκει η μαμα του να το λυτρωσει απο αυτον τον φοβο. Και ο χτυπος της καρδιας ολο ανεβαινει, και ηχει στα αφτια μου σαν κροτος απο τυμπανο. Και ολο φοβασαι. Και εκει ειναι που θες να νοιωσεις παλι την μαμα σου. Να την δεις να ερχεται οπως φανταζοσουν παιδι. Μανα... Μαζι της, φοβασαι τιποτα; Νοιωθεις οτι τιποτα δεν μπορει να σε πειραξει. Οτι στα χερια της κραταει ολο το κοσμο. Και ναι! Δεν φοβασαι πλεον. Γιατι ειναι μαζι σου και σε προσεχει. Σε προσεχει οπως σε προσεχε μωρο. Μην της παθει τιποτα. Μη κανει κατι και σε πληγωσει...

Αγαπημενο τραγουδι.

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Δεν μ'αρέσει!

Καλημερα ομορφε κοσμε,

Οτι λαμπει, δεν ειναι χρυσος. Ετσι δεν λενε; Πλεον το καταλαβα και εγω. Πισω απο καθε "βιτρινα", κρυβεται μια πραγματικοτητα, που δεν αρμοζει καθολου σε αυτο που πρωτο-αντικριζουμε. 

Το γνωστο σε ολους μας Facebook, τι λετε; Παρουσιαζει αληθειες; Η μηπως παρουσιαζει ψεφτοκουλτουρα  και υποκρισια; Μηπως το Facebook ειναι ενας τροπος για να το παιξουμε "Diva" πισω απο την οθονη του υπολογιστη μας; 
Το συμπερασμα μου μεσα απο αυτα, ειναι οτι ο κοσμος νοιωθει κατωτερος. Προσπαθει να αναδειχτει μεσα απο σελιδες κοινωνικης δυκτιωσης για να νοιωθει χρησιμος σε κατι. Βγαζει φωτογραφιες στο μπανιο του, δειχνωντας ακομπλεξαριστος και cool. Ποιο ειναι ομως το βασικο; Να δειχνουμε, η να ειμαστε cool; Ιδου η απορια. 
Προσοχη! Για ο,τι λεω, δεν σημαινει οτι δεν βαζω τον εαυτο μου μεσα. Ολοι στον ιδιο σακο μπαινουμε. Εχουμε εθιστει πλεον απο την "διθενια" που υπαρχει γυρω μας. Αλλα πρεπει νομιζω να βγουμε σιγα-σιγα απο αυτον το ψευτοκοσμο. 

Ο φίλος μου, ο Φόβος.

-Φοβασαι; 

-Ναι, φοβαμαι. 

-Τι φοβασαι; 

-Τον θανατο. 

Τι ειναι αραγε ο θανατος; Τι ειναι αυτο που μας περιμενει; Γιατι τον φοβασαι, αλλα κρυφα τον θαυμαζεις; Ναι, τον θαυμαζεις. Οτι αγνωστο υπαρχει το θαυμαζεις και κρυφα το ποθεις. Και ξερεις γιατι το θαυμαζεις; Γιατι παντα θα ειναι κατι αγνωστο. Ομορφο η ασχημο δεν το ξερεις. Και ουτε θα το μαθεις πρωτου το συναντησεις. 

Ξερεις τι ειναι φοβος; Φοβος ειναι να χτυπαει η καρδια σου δυνατα και να τρεμει καθε σου κυτταρο. Φοβος ειναι να μην ξερεις τι σε περιμενει στο επομενο βημα. Να μην ξερεις τι σου επιφυλασσει η μοιρα. Φοβος ειναι η αγνοια. Η μηπως η γνωση που την καταπιεζουμε να γινει αγνοια; Οχι, οχι... Μην μπερδευεις τον φοβο με τον τρομο. Αλλο το ενα, αλλο το αλλο. Ασχημα μεν και τα δυο. Αλλα οχι ιδια. 

Κοιμησου προσωπακι μου γλυκο. Κοιμησου και ο φυλακας-αγγελος σου θα σε προσεχει. Για αυτο να μην φοβασαι. Αυριο θα ειναι μια καινουρια μερα, ομορφη. Και που ξερεις... Ισως ο φοβος ειναι φιλος... 

Πως είναι όμορφή μου πεταλούδα;

Ποσο σε ζηλευω... Ναι, εσενα μικρη μου πεταλουδα. Πετας, γυριζεις τον κοσμο, τον βλεπεις απο ψηλα, τον χαιρεσαι αν και ζεις τοσο λιγο... Για πες μου ομορφη μου πεταλουδα, πως ειναι ο κοσμος απο εκει πανω; Η μαλλον... ποσο ομορφος ειναι απο εκει πανω; Πως ειναι να βλεπεις τον ανθρωπο απο ψηλα; Εγω δεν μπορω να πεταξω. Εσυ ομως που μπορεις, πες μου. Θελω να μαθω! Θελω να φανταστω! Γλυκια μου, ποσο τυχερη εισαι... Ποσο θα ηθελα να μπορουσα να ξαπλωσω στα ομορφα πολυχρωμα και μεταξενια φτερα σου, που με την ιδιαιτεροτητα τους μαγευουν τους παντες. Να ξαπλωσω και να με παρεις ενα ταξιδι. Να δω και εγω πως ειναι. 
Εισαι ομορφη, το ξερεις; Εισαι πολυ ομορφη. Μοιαζεις με λουλουδι και θυμιζεις Ανοιξη. Πετωντας γυρω μας, μας γεμιζεις χαρα. Πως μπορει η ομορφια να μην μας κανει χαρουμενους; Πως μπορει αυτη η μαγικη αναμειξη να μην μας κανει να ονειρευτουμε; Να ονειρευτουμε οτι ειμαστε παιδια και τρεχουμε σε ομορφα λιβαδια... 
Πως ειναι ομορφη μου πεταλουδα; Πως ειναι; 

Καλημέρα και όποιος αντέξει...

Καλημερα! Στο δωματιο μου. Γυρω σκοταδι, και ενας απαλος θορυβος απο τον ανεμηστηρα που δροσιζει λιγο για να μπορεσω να αντεξω αυτη την Αυγουστιατικη ζεστη. 
Μια νεα εβδομαδα ξεκινησε και ο καθενας απο εμας μπορει να την φτιαξει οπως εκεινος θελει. Οπως λεει χαρακτηριστικα ενα διαφημηστικο σποτ, "η ζωη, εχει τη γευση που της δινεις". Αν ο καθενας απο εμας μπορουσε να το καταλαβει αυτο και να το εφαρμοσει, τοτε θα ημασταν πολυ διαφορετικοι. 
Ζηστε και απολαυστε τη ζωη. Ευχαριστηθειτε τη καθε στιγμη σαν να ειναι η τελευταια. Μονο ετσι θα εκτιμησουμε τη ζωη, και το δωρο που εκανε ο θεος προς τον ανθρωπο.
Μια νεα εβδομαδα ξεκινα, και σας ευχομαι να ειναι ομορφη σαν τη ζωη που ονειρευεστε... 

Μοναξιά μου ολα...

Έχετε νοιώσει ποτέ ότι δεν έχετε από που να πιαστείτε; Ότι κανείς πάνω στη γη δεν μπορεί να σας καταλάβει; Ότι ο κόσμος γύρω σας, δεν έχει πραγματικά προβλήματα και οτι τα δικά σας είναι τα πιο σημαντικά; Έχετε νοιώσει ότι σας έχει ξεχάσει ο Θεός; 
Ο άνθρωπος φτάνει σε σημεία που νομίζει ότι δεν εχει κανενα διπλα του και οτι ολος ο κοσμος ειναι απων. Ο ανθρωπινος νους φανταζεται πραγματα και τα περιεργαζεται ενω στην πραγματικοτητα δεν εχουν καμμια μα καμμια ουσια. Εγωισμος! Ξερετε τι ειναι εγωισμος; Τι μπορει να κανει σε εναν ανθρωπο; Μεγαλο κακο... 
Δυστυχως μπερδευουμε την αξιοπρεπεια με τον εγωισμο. Φυσικα πρεπει να αγωνιστουμε για να σωσουμε την αξιοπρεπεια μας, αλλα σε καμμια περιπτωση δεν πρεπει να αγωνιστουμε καταπατωντας καποιον ανθρωπο για τον δικο μας εγωισμο. Ο εγωισμος ειναι ενα "κακο πνευμα" που γυρναει γυρω μας και σαν απο μηχανης θεος μπαινει μεσα μας και μας αλλαζει τα παντα, βαζωντας το εγω μας πανω απο ολα. και στο τελος καταληγουμε εκει απο οπου ξεκινησα. Δηλαδη να ειμαστε μονοι και να μην εχουμε εναν ανθρωπο να πουμε πως νοιωθουμε. Και αυτη η μοναξια μας κανει να κανουμε κατι τοσο ασημαντο, τοσο μεγαλο και "σημαντικο" 
Ηθικο δηδαγμα (δικο μου): Τα αποτελεσματα του εγωισμου ειναι να μεινουμε μονοι μας και να μην εχουμε μια χειρα βοηθειας στα δυσκολα. 

Λυπάμαι Ελλάδα...

Στις μέρες μας η Ελλάδα, η γνωστή ως χώρα του φωτός, η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και έβγαλε φιλόσοφους και όπως είπαν οι θεοί "Απαράδεκτοι" πως "κάποτε μια χάι ομάδα έχτισε τον Παρθενώνα", εξεφτελίζεται συνέχεια. Μας εχουν κατακλύσει οι Πακιστανοί, και για την ακρίβεια, οι ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ Πακιστανοί, και δίχως κανένα ενδοιασμό, μπορούν να παραδέχοντε την ενοχή τους, δίχως φόβο και λύπη. 
Μια κοπέλα δίνει μάχη με τον θάνατο, προσπαθεί να ζήσει, ενώ βρίσκεται στην εντατική του Αττικού Νοσοκομείου, και όλα αυτά, στο 15ο έτος της ζωής της, λόγω ενός Πακιστανού που βρισκόταν αλλά και δούλευε στην Πάρο παράνομα.
Θέλοντας να της πάρει το κινητό της τηλέφωνο, η κοπέλα αντιστάθηκε. Ο αλλοδαπός εκμεταλεύτηκε την αδυναμία ενός νεαρού κοριτσιού, και άρχισε αλύπητα να την χτυπάει στα βράχια. Στη συνέχεια την βίασε και την άφησε χωρίς τις αισθήσεις της σε μια παραλία της Πάρου. 
Εάν αυτο το υποτιθέμενο ον θεωρείται άνθρωπος, τότε το μόνο που έχω να πω είναι ΝΤΡΟΠΗ!