Εγώ ζηλεύω. Εσύ;

Ζηλεύεις εσύ; Εγώ, ναι! Πολύ! Ζηλεύω εσένα, που κρατάς στα χέρια σου, τον άνθρωπο που ποθώ όσο τίποτα άλλο. Ζηλεύω εσένα, που κάθε βράδυ τον κοιμίζεις στα χέρια σου. Που εσύ τον κοιτάς στα μάτια, και του λες αυτά που νιώθεις, δίχως να φοβάσαι μήπως τρέξει κ φύγει από σένα. Που στις δύσκολες ώρες, θα τον έχεις διπλά σου. Ενώ εγώ, θα είμαι μονός, να κοιτώ γύρω μου και σαν αρπακτικό να μου τελειώνει ότι έχει απομείνει μέσα μου η ζήλια... Και από το φόβο μην τον χάσω, όταν τον βλέπω να χαμογελώ, σαν να πηγαίνουν όλα ρολόι στη ζωή μου. Τη ζωή, που εξαιτίας σου, εγώ δεν μπορώ να ζήσω. Δεν μπορώ να έχω εκείνο τον άνθρωπο, που βλέποντας το πρόσωπο του, βλέπω την ευτυχία. Μια ευτυχία, που για χάρη σου, δεν την έχω. Και σε ζηλεύω! Ναι! Σε ζηλεύω όσο κανένα! Σε ζηλεύω και σε μισώ.

Ήρθα, και θα μείνω!

Γεια σου,

Το ονομα μου, το ξερεις. Ειμαι εγω που σε κανω και νοιωθεις μια ευφορια καθε φορα που σε επισκεπτομαι. Που σου κανω καταληψη στο μυαλο και την καρδια. Που οριζω καθε σκεψη σου.  Που σε κανω να ζηλευεις. Το ακουσμα μου, σου κανει μια αναμειξη στο μυαλο. Σου δημιουργει χαρα και φοβο μαζι. Απιστευτο;! Με αγαπας και με μισεις, την ιδια στιγμη. Με φοβασαι και με θες ξανα. Σε πληγωνω οσο τιποτα. Πολλες φορες σε κανω, να θες να πεθανεις. Κανεις, οτι σου ορισω εγω να κανεις. Ο,τι θελω σε κανω. Αλλα εσυ εξακολουθεις να με θες, και να με αναζητας. Με εμενα δεν υπαρχει λογικη. Δεν υπαρχει μυαλο. Δεν υπαρχει τιποτα. Υπαρχω μονο εγω! Ειμαι ενας μικρος θεος. Ριχνω ενα βελος και ερχεσαι στον κοσμο μου. Και θα ερθεις οταν το θελησω εγω. Μονο τοτε! Εισαι μικρος μπροστα μου. Ειμαι εγω που για χαρη του, οταν σε πληγωνω, μενεις μονος και πινεις, καπνιζεις, κλαις, τρελενεσαι... Ειμαι αυτο το αγνωστο που με ονομαζεις Ερωτα. Και θα ειμαι για παντα εδω να σου χτυπαω την πορτα, οποτε το θελησω εγω. 

Το αγνωστο που παντα θα ζητας,
Ο Ερωτας. 
 

Μανα!

Τι φοβος, ειναι αυτος, που κανει το καθε μου κυτταρο, να τρεμει; Τι ειναι αυτο που με κανει και νοιωθω τη ψυχη μου, να ειναι σε ενα ασπρο και παγωμενο δωματιο, και να μην μπορει να βγει; Γιατι να μην μπορω; Και γιατι στη ζωη μου να εχω αυτα τα "γιατι"; Ειμαι σαν ενα παιδι, που βρισκεται πρωτη φορα μονο του, σε αγνωστο μερος και παρακαλει να βρεθει καπου εκει η μαμα του να το λυτρωσει απο αυτον τον φοβο. Και ο χτυπος της καρδιας ολο ανεβαινει, και ηχει στα αφτια μου σαν κροτος απο τυμπανο. Και ολο φοβασαι. Και εκει ειναι που θες να νοιωσεις παλι την μαμα σου. Να την δεις να ερχεται οπως φανταζοσουν παιδι. Μανα... Μαζι της, φοβασαι τιποτα; Νοιωθεις οτι τιποτα δεν μπορει να σε πειραξει. Οτι στα χερια της κραταει ολο το κοσμο. Και ναι! Δεν φοβασαι πλεον. Γιατι ειναι μαζι σου και σε προσεχει. Σε προσεχει οπως σε προσεχε μωρο. Μην της παθει τιποτα. Μη κανει κατι και σε πληγωσει...

Αγαπημενο τραγουδι.

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Δεν μ'αρέσει!

Καλημερα ομορφε κοσμε,

Οτι λαμπει, δεν ειναι χρυσος. Ετσι δεν λενε; Πλεον το καταλαβα και εγω. Πισω απο καθε "βιτρινα", κρυβεται μια πραγματικοτητα, που δεν αρμοζει καθολου σε αυτο που πρωτο-αντικριζουμε. 

Το γνωστο σε ολους μας Facebook, τι λετε; Παρουσιαζει αληθειες; Η μηπως παρουσιαζει ψεφτοκουλτουρα  και υποκρισια; Μηπως το Facebook ειναι ενας τροπος για να το παιξουμε "Diva" πισω απο την οθονη του υπολογιστη μας; 
Το συμπερασμα μου μεσα απο αυτα, ειναι οτι ο κοσμος νοιωθει κατωτερος. Προσπαθει να αναδειχτει μεσα απο σελιδες κοινωνικης δυκτιωσης για να νοιωθει χρησιμος σε κατι. Βγαζει φωτογραφιες στο μπανιο του, δειχνωντας ακομπλεξαριστος και cool. Ποιο ειναι ομως το βασικο; Να δειχνουμε, η να ειμαστε cool; Ιδου η απορια. 
Προσοχη! Για ο,τι λεω, δεν σημαινει οτι δεν βαζω τον εαυτο μου μεσα. Ολοι στον ιδιο σακο μπαινουμε. Εχουμε εθιστει πλεον απο την "διθενια" που υπαρχει γυρω μας. Αλλα πρεπει νομιζω να βγουμε σιγα-σιγα απο αυτον το ψευτοκοσμο. 

Ο φίλος μου, ο Φόβος.

-Φοβασαι; 

-Ναι, φοβαμαι. 

-Τι φοβασαι; 

-Τον θανατο. 

Τι ειναι αραγε ο θανατος; Τι ειναι αυτο που μας περιμενει; Γιατι τον φοβασαι, αλλα κρυφα τον θαυμαζεις; Ναι, τον θαυμαζεις. Οτι αγνωστο υπαρχει το θαυμαζεις και κρυφα το ποθεις. Και ξερεις γιατι το θαυμαζεις; Γιατι παντα θα ειναι κατι αγνωστο. Ομορφο η ασχημο δεν το ξερεις. Και ουτε θα το μαθεις πρωτου το συναντησεις. 

Ξερεις τι ειναι φοβος; Φοβος ειναι να χτυπαει η καρδια σου δυνατα και να τρεμει καθε σου κυτταρο. Φοβος ειναι να μην ξερεις τι σε περιμενει στο επομενο βημα. Να μην ξερεις τι σου επιφυλασσει η μοιρα. Φοβος ειναι η αγνοια. Η μηπως η γνωση που την καταπιεζουμε να γινει αγνοια; Οχι, οχι... Μην μπερδευεις τον φοβο με τον τρομο. Αλλο το ενα, αλλο το αλλο. Ασχημα μεν και τα δυο. Αλλα οχι ιδια. 

Κοιμησου προσωπακι μου γλυκο. Κοιμησου και ο φυλακας-αγγελος σου θα σε προσεχει. Για αυτο να μην φοβασαι. Αυριο θα ειναι μια καινουρια μερα, ομορφη. Και που ξερεις... Ισως ο φοβος ειναι φιλος... 

Πως είναι όμορφή μου πεταλούδα;

Ποσο σε ζηλευω... Ναι, εσενα μικρη μου πεταλουδα. Πετας, γυριζεις τον κοσμο, τον βλεπεις απο ψηλα, τον χαιρεσαι αν και ζεις τοσο λιγο... Για πες μου ομορφη μου πεταλουδα, πως ειναι ο κοσμος απο εκει πανω; Η μαλλον... ποσο ομορφος ειναι απο εκει πανω; Πως ειναι να βλεπεις τον ανθρωπο απο ψηλα; Εγω δεν μπορω να πεταξω. Εσυ ομως που μπορεις, πες μου. Θελω να μαθω! Θελω να φανταστω! Γλυκια μου, ποσο τυχερη εισαι... Ποσο θα ηθελα να μπορουσα να ξαπλωσω στα ομορφα πολυχρωμα και μεταξενια φτερα σου, που με την ιδιαιτεροτητα τους μαγευουν τους παντες. Να ξαπλωσω και να με παρεις ενα ταξιδι. Να δω και εγω πως ειναι. 
Εισαι ομορφη, το ξερεις; Εισαι πολυ ομορφη. Μοιαζεις με λουλουδι και θυμιζεις Ανοιξη. Πετωντας γυρω μας, μας γεμιζεις χαρα. Πως μπορει η ομορφια να μην μας κανει χαρουμενους; Πως μπορει αυτη η μαγικη αναμειξη να μην μας κανει να ονειρευτουμε; Να ονειρευτουμε οτι ειμαστε παιδια και τρεχουμε σε ομορφα λιβαδια... 
Πως ειναι ομορφη μου πεταλουδα; Πως ειναι; 

Καλημέρα και όποιος αντέξει...

Καλημερα! Στο δωματιο μου. Γυρω σκοταδι, και ενας απαλος θορυβος απο τον ανεμηστηρα που δροσιζει λιγο για να μπορεσω να αντεξω αυτη την Αυγουστιατικη ζεστη. 
Μια νεα εβδομαδα ξεκινησε και ο καθενας απο εμας μπορει να την φτιαξει οπως εκεινος θελει. Οπως λεει χαρακτηριστικα ενα διαφημηστικο σποτ, "η ζωη, εχει τη γευση που της δινεις". Αν ο καθενας απο εμας μπορουσε να το καταλαβει αυτο και να το εφαρμοσει, τοτε θα ημασταν πολυ διαφορετικοι. 
Ζηστε και απολαυστε τη ζωη. Ευχαριστηθειτε τη καθε στιγμη σαν να ειναι η τελευταια. Μονο ετσι θα εκτιμησουμε τη ζωη, και το δωρο που εκανε ο θεος προς τον ανθρωπο.
Μια νεα εβδομαδα ξεκινα, και σας ευχομαι να ειναι ομορφη σαν τη ζωη που ονειρευεστε...